czwartek, 18 listopada 2010

Dorota Kaczmarek - "sobota"










Autor: Dorota o 22:26
Etykiety: ,

11 komentarzy:

  1. Magdalena Łuczyńska19 listopada 2010 00:02

    Bardzo ciekawy pomysł. Lubię takie cykle, które pokazują jak każdy człowiek jest inny, a przez to interesujący.

    OdpowiedzUsuń
  2. ania matlak19 listopada 2010 01:01

    Świetna koncepcja i wykonanie - nie tylko człowiek jest inny, ale każde zdjęcie jest inne - nic się, tu nie powtarza, jest pojedyncze, wyjątkowe.

    wizualnie lekko przeszkadza mi tylko ta ramka pod podpisem, bo jest taka przytlaczajaca w stosunku do treści podpisu

    OdpowiedzUsuń
  3. julianna czapska19 listopada 2010 04:54

    Naprawde oryginalny i swietny pomysl, gratuluje!! i realizacja tez piekna - wszystkie zdjecia w podobym klimacie, kolorowe, nic nie odbiega od tematu, a jak juz powiedziala Ania, kazde sie od siebie rozni, zaciekawia, mowi sporo o kazdej z tych osob i razem tworza wspanialy cykl.
    Wysoka piona za to i obys kolejne tematy przedstawiala rownie niepowtarzalnie :)

    http://juliannaczapska.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  4. Maciek Sobczak19 listopada 2010 11:24

    Udany pomysł, dobra realizacja.
    Ale faktycznie, w tę ramkę chciałoby się wpisać: "W dzisiejszą sobotę: Palenie tytoniu powoduje raka i choroby serca".

    OdpowiedzUsuń
  5. ania19 listopada 2010 21:14

    Ciekawe, udane zdjęcia! Naprawdę mi się podobają.
    Przy okazji tego cyklu chciałabym poruszyć temat zastosowania medium- tj. formatu i sprzętu.
    Ta seria może skojarzyć się z Zorką i ich średnimi formatami. (wiem, nie tylko)
    Natomiast, jeśli dobrze pamiętam, Ty wykadrowałaś zdjęcia do kwadratu z cyfrowych odbitek. I mam pytanie:
    czy takie ucięcia miałaś już w głowie robiąc zdjęcia, ale np. nie miałaś dostępu do aparatu? Czy też może nie robi Ci różnicy jakiego sprzętu używasz, a lubisz taki kształt zdjęcia/byłaś zmuszona ze względu na przestrzeń fotografowaną? Czy w ogóle rozważałaś zachowanie oryginalnego formatu na którymkolwiek etapie?
    Zapewne taka decyzja uatrakcyjnia projekt estetycznie.
    Zastanawiają mnie jeszcze dwie rzeczy:
    czy dobór aparatu wpłynął na atmosferę Twojego spotkania z portretowanymmi osobami?
    czy efekt miał udawać/nawiązywać do średnioformatowej fotografii czy jest to czysto graficzny wybór, tak samo jak wybór ramek i czcionki?
    dużo pytań, zastrzegam, że bez żadnej złośliwości, po prostu interesuje mnie ta kwestia.

    OdpowiedzUsuń
  6. Dorota21 listopada 2010 22:06

    Już od samego początku, gdy ten pomysł pojawił mi się w głowie postanowiłam kadrować fotografie w kwadrat, zachowanie oryginalnego formatu w ogóle nie wchodziło w grę, gdyż nie zgadzałoby się to z moją koncepcją. W cale nie chciałam nawiązać w ten sposób do średnioformatowej fotografii. Z tego wynika, że stało się tak zupełnie nieumyślnie.
    Chętnie fotografuję aparatem analogowym, jednak w tym przypadku musiałam wykonać wiele zdjęć. Fotografowałam na zasadzie prób oraz redukcji błędów. Każda z tych osób wstawała o innej porze dnia, gdzie warunki oświetlenia były inne, no sporo trzeba było kombinować.. czasem fatalnie światło dzienne mieszało się z oświetleniem sztucznym.
    Nie rozumiem Aniu zadanego przez Ciebie pytania numer 1? :)
    Dziękuję za komentarze.

    OdpowiedzUsuń
  7. Marysia Nóżka24 listopada 2010 14:46

    świetne kolory i pomysł. Mam wrażenie, że te zdjęcia mogły by się spokojnie pojawić w Dużym Formacie. Ja też mam pytanie: czy osoby na zdjęciach to twoi znajomi? Czy prosiłaś również "obcych" o pozowanie?
    PS
    super, że ludzie mają ściany w tak różnych kolorach! Zawsze miałam wrażenie, że dominuje kolor biały i kremowy:)

    OdpowiedzUsuń
  8. Anonimowy24 listopada 2010 21:36

    Ciekawie wymyśliłaś temat "Sobota". Oryginalne podejście do wcale niełatwego tematu. Taki anty-reporterski reportaż!
    Chris

    OdpowiedzUsuń
  9. Anonimowy29 listopada 2010 22:59

    Jestem dumna z Ciebie, kocham - anonimowa mama!

    OdpowiedzUsuń
  10. Dorota29 listopada 2010 23:46

    Wiesz co, osoby, które sfotografowałam są mi znane i bliskie, by wykonać ten projekt specjalnie wracałam do rodzinnej miejscowości, bo tu w Warszawie byłoby dużo trudniej znaleźć ludzi, którzy ukazaliby część swojej prywatności.

    Dziękuję Wam wszystkim za komentarze.

    OdpowiedzUsuń
  11. PAT2 grudnia 2010 21:58

    Dorota, dla mnie to jest najlepsza praca tych zajęć. Miałaś ciekawy, odważny bardzo pomysł, taki na miarę profesjonalnych Zorek ;) zresztą to pierwsze skojarzenie jakie miałam - o , Zorki ;) gratuluję. cenne w Twojej pracy dla mnie jest to, że przyszłaś do tych ludzi, a oni się przed Tobą otworzyli. no bo nie mówcie mi, że pozwolenie na zrobienie sobie zdjęcia w łóżku, w pościeli, zaraz po przebudzeniu, nie jest najbardziej intymną z chwil, jakie mamy w ciągu dnia ;)
    jeszcze raz brawo. z niecierpliwością czekam na Twoje dalsze projekty.
    aha, na odbitkach dużo lepiej wyglądały te zdjęcia niż w formie elektronicznej. głównie urzekła mnie kolorystyka i kadry - proste a jednocześnie mówiące o człowieku prawie wszystko.

    OdpowiedzUsuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)